Lean voor thuis 7: Wet van Parkinson

De wet van Parkinson uit 1958, niet te verwarren met de ziekte van Parkinson, is een praktische wet die alledaags toegepast kan worden. De Britse scheepvaarthistoricus Cyril Northcote Parkinson formuleerde deze, op waarneming gebaseerde, wet in zijn boek ‘Parkinson's Law: The Pursuit of Progress’, op basis van zijn ervaringen in de tweede wereldoorlog. Hij zag dat in die tijd een gehele organisatie in twee weken opgezet kon worden, terwijl in tijden van vrede dat jaren zou duren.

De oorspronkelijke definitie van de wet van Parkinson was: Hoe meer je verdient, hoe meer je uitgeeft. Later is het omschreven als: het werk breidt zich uit tot de tijd die beschikbaar is (gesteld) voor zijn voltooiing. Een consequentie hiervan is dat iedere organisatie vanzelf meer nieuwe taken opneemt en geen taken stopt, waardoor het vanzelf groeit in omvang. De vraag naar iets zal zich altijd aanpassen aan de maximale beschikbaarheid ervan.

Hierbij een aantal voorbeelden hoe de Wet van Parkinson zich ook voordat je het beseft openbaart in je eigen leefomgeving.

·       Omdat het kan
Ook al werk je met een huishoudboekje en spaar je op gezette tijden, dan nog steeds blijft deze wet gelden. Als je meer budget hebt, dan ga je vroeg of laat andere keuzes maken en meer geld uitgeven.

·       Meer tijd = minder tijd, en daarom vliegt een vakantie voorbij
Stel je hebt een vrije middag en nog niet bedacht wat je wilt gaan doen. Je kan dan meer dingen bedenken dan je in een hele dag kan doen. Als je dan eenmaal aan de slag gaat, dan bedenk je nog meer dingen die je kunt doen, en doe ik uiteindelijk nog minder dan gedacht. Je neemt dan makkelijk het besluit om iets extra’s te doen omdat je dacht nog veel tijd te hebben. Zo vliegt een vakantie ook voorbij.

·       Er kan nog meer bij
Laatst heb ik boodschappen gedaan met de fiets en ik betrapte me erop dat ik heel veel gerichter boodschappen ging doen, dan ik normaal doe als ik de wekelijkse boodschappen met de auto haal. De voorraadkast is nu aanzienlijk geslonken. Stel je gaat op reis en je kan een grote koffer meenemen, dan neem je meer spullen mee.

·       Ieder jaar een kilo erbij
Veel mensen worstelen met het issue dat er ieder jaar een kilo lichaamsgewicht bij komt. Op zich lijkt dit onschuldig, totdat het zoveel is geworden dat je niet zomaar het weet terug te dringen.

·       Hoe meer ruimte, hoe meer rommel
Spullen weggooien gaat niet iedereen even gemakkelijk af. Misschien kun je het later nog gebruiken of iemand een plezier mee doen. Het heeft waarde en dat gooi je niet direct weg. Echter hoe veel kastruimte je ook hebt of hoe groot de schuur of zolder ook is, uiteindelijk komt het vol.

Al deze voorbeelden zijn waarschijnlijk herkenbaar en zijn op zich ook niet erg. Er moet immers geleefd worden. Echter de consequentie is wel dat als je niet regelmatig je onttrekt van deze waan van de dag en nadenkt waar je staat, je later herstelwerk moet doen. Bewustwording van deze wet dat alles in principe groeit en dat het zich vult naar hoeveel ruimte er is, is een behulpzame gedachte en een stimulans om toch maat te houden.

Tot slot: Beslis zelf hoe en hoe vaak je maat wilt houden!
Iedereen zal zelf moeten beslissen hoe vaak je tot bezinning komt. In onze welvaartseconomie zijn er niet voor niks allerlei acties om er toch eens bij stil te staan of we nog maat kunnen houden!